Henk van Maanen: ‘Als je iets wilt bereiken dan moet je knallen en je onderscheiden’
Mijn opa had vroeger in het Sallandse dorpje Raalte een café-restaurant met een aantal hotelkamers. De zaak lag aan de markt. Aan de andere zijde van de markt zat de concurrent, ook een café-restaurant.
Twee maal per week was er markt met koeien, kalveren en varkens. Het was dus zaak om alle boeren voor aanvang van de markt en na de markt in de zaak te krijgen. Mijn opa deed dat door zich te onderscheiden. Mijn moeder, haar zes zussen en vier broers moesten tijdens marktdagen om vijf uur hun bed uit om koffie te zetten. Hele sterke koffie, in zo’n potje met een filter waar de koffie hard op aangestampt werd. Heet water erop en druppelen maar, een langdurig proces. Van dit extract ging een bodempje in een kopje en hierover werd dan hete opgeklopte melk geschonken. Een cappuccino/ café latte avant la lettre!
‘De bekende koffie HIER’
Aan de voorzijde van de zaak was op de eerste etage een groot balkon. Daar had mijn opa een groot bord opgehangen met de tekst: ‘De bekende koffie HIER’. Als de boeren het dorp in liepen stond hij op het balkon, waardoor hij de aandacht trok. Zo wisten de boeren meteen waar ze moesten zijn: bij Karel Luttikhuis! Mijn moeder, ooms en tantes zorgden voor de rest. Snelle en vriendelijke Sallandse service, zodat er nog een tweede kopje kon worden gebracht en het lunchmenu voor na de markt.
“Als de boeren het dorp in liepen stond mijn opa op het balkon, waardoor hij de aandacht trok.”
Dit verhaal is een leidraad in mijn leven geworden. Als je iets wilt bereiken (in mijn geval: met plezier naar je werk) dan moet je knallen en je onderscheiden. Sympathieke strenge ouders helpen daarbij. Als ik schoolziek was dan kreeg ik eerst een nat washandje in mijn gezicht en als dat niet hielp dan klapte mijn moeder mijn opklapbed met mij erin gewoon op. Ik kroop eruit, kon net als mijn moeder mijn lachen niet meer inhouden, gaf haar een zoen en ging naar school.
Tomatenplukker
Mijn vader heeft 40 jaar lang gedaan wat hij niet leuk vond, ambtenaar zijn. In de ogen van zijn ouders was dat de beste keus. In de oorlog hebben mijn opa en oma en hun kinderen honger geleden. Als ambtenaar bij ‘het Rijk’ kon je niet ontslagen worden en had je altijd te eten, was de zeer begrijpelijke redenering.
Liever had mijn vader zijn hele leven getekend en geschilderd, dat kon hij goed. Toen hij mij dit vertelde en zei dat ik vooral mijn hart moest volgen, reageerde ik door te zeggen dat ik wilde stoppen met de middelbare school en een opleiding tot randgroepjongerenwerker wilde gaan doen. Het idee was om iets terug te gaan doen voor de jongens en meisjes in onze (volks)wijk die het minder goed geschoten hadden dan ik. Zodra ik een baan voor de tussenliggende vier maanden had gevonden mocht ik van hem van school. Dus begon ik een dag later als tomatenplukker in het Westland. Mooi werk en lekker verdienen, vroeg op en om één uur s ’middags al op het strand!
“Hans vroeg wat ik nog meer nodig had dan de complimenten van een Amerikaanse president om voor mezelf te beginnen. Ik gaf hem een high five en zegde de volgende dag mijn baan op.”
Na vijf jaar jongerenwerk in Den Haag werd ik bedrijfsleider van de horeca en discotheek op een camping waar 15.000 gasten stonden, en organiseerde mijn eerste grote evenementen. Later werkte ik bij themalocatie Condor City (nog steeds een geweldig en vernieuwend concept), als bladmanager van FZ, producer van shows, accountmanager bij Frans Kuil Catering en eventmanager bij Start Uitzendbureau. Bij de CEO van Start viel mijn werkwijze hem op en hij vroeg me hem vijf jaar te helpen bij een megaproject: zorgen dat Start Uitzendbureau de beste zou worden op het gebied van Service & Kwaliteit met het Disney Institute in Florida. #WOW!
High five
Ik mocht ook alle live communicatie doen toen Start werd verkocht aan USG People en werkte nog een jaar voor deze beursgenoteerde onderneming, opgezet door ondernemer Alex Mulder. Smullen! Eind 2002 vroeg Hans of ik hem een paar dagen wilde helpen in de Van Nelle Fabriek bij een evenement met Bill Clinton. Na afloop nam Bill Clinton de tijd om ons uitgebreid te bedanken. Toen hij vertrok vroeg Hans wat ik nog meer nodig had dan de complimenten van een Amerikaanse president om voor mezelf te beginnen. Ik gaf hem een high five en zegde de volgende dag mijn baan op. Dat was in 2002.
Nu in 2015 vraagt Daniël van Greater Venues op een hele vrolijke wijze of ik weer een stukje wil schrijven. Dank Daniel, ik realiseer me nu ik dit schrijf dat het me tot nu toe is gelukt om de goede raad van mijn vader op te volgen. Wat ben ik hem (en natuurlijk mijn moeder, die op haar 82e nog steeds dezelfde heerlijke koffie schenkt) hier dankbaar voor…
Op de foto een paar collega’s die samen met Hans en ik toasten op een mooie zomer voor iedereen die dit leest!
