Reportage: NXTMICE, het allereerste 1,5 meter congres

Wat een bizar gevoel: in de auto stappen naar een congres! De weg naar NXTMICE, het allereerste 1,5-meter-congres georganiseerd door Postillion, was een mix van feestgevoel en onzekerheid tegelijkertijd. Wat nou als het enorm zou tegenvallen?

‘Het nieuwe normaal’ is namelijk nog helemaal niet zo normaal. We hebben de foto’s gezien van locaties die zijn omgebouwd voor events op 1,5 meter afstand. De videotours door locaties. Maar het zijn beelden van lege ruimten en lege stoelen, waarop het belangrijkste element ontbreekt: de mensen. Hoe voelt het nou, zo’n event op 1,5 meter afstand? Dat is wat iedereen zich afvraagt en wil weten. Het is alsof je voor de allereerste keer iets nieuws ervaart, en je weet dat hierna niets meer hetzelfde is. Een dag waarop we over een paar jaar terugkijken en zeggen: ik was in Bunnik toen het allereerste 1,5-meter congres plaatsvond. En hopelijk lijkt dat dan een ver verleden, als een andere realiteit, en kunnen we erom lachen. Daarmee wil ik overigens helemaal niet zeggen dat het géén geslaagd eerste 1,5-meter congres was, of dat het niet voor herhaling vatbaar is. In tegendeel: het was een memorabel event dat een uniek beeld geeft van hoe evenementen eruit gaan zien. Alle lof voor Postillion om dit event te organiseren en ons te laten zien dat het nog kan en nog altijd net zo fijn voelt: elkaar ontmoeten.

Ik wil hier niet te veel uitweiden over de aard en opzet van NXTMICE want dat kun je allemaal elders lezen. Het volstaat hier om te zeggen dat het event was opgesplitst in drie Postillion locaties: Amsterdam, Bunnik en Amersfoort, omdat je door de huidige regelgeving maar met maximaal 30 gasten bijeen mag komen op één locatie. Ongeacht het formaat van die locatie. Zelf woonde ik het event bij in Postillion Convention Centre Utrecht Bunnik, samen met 19 branchegenoten.

Ontvangst

Toen ik in Amsterdam woonde vond ik het altijd een bijzonder gevoel om op zondagochtend over straat te lopen. Midden in de stad, maar niemand om je heen. Je vraagt je even af of je je hebt vergist in de tijd, of het per ongeluk nog midden in de nacht is. Aan dat gevoel moest ik denken toen ik door de deur naar binnen stapte in Postillion Convention Centre Utrecht Bunnik. Een handjevol gasten, en een vrijwel leeg hotel. Ik volg het merkwaardige lijnenspel met pijlen richting het Convention Centre. Van de lounge naar de zalen is een tweebaansweg getekend, met smalle banen. “Een van onze gasten vroeg of Max Verstappen op bezoek komt”, meldt onze gastheer lachend als hij ons voor gaat naar de zalen leidt.

Een beetje onwennig volgen we hem, de lijnen en pijlen in de gaten houdend. Niet lang geleden was ik hier nog en toen was het een komen en gaan van zakelijke gasten. Het toen zo bruisende hart van het Convention Centre is nu leeg, op een piepklein welkomstcomité na. We nemen een badge en stoelnummer in ontvangst en er wordt gevraagd om te wachten tot we naar de stoel worden geroepen.

Dan nog maar even naar de bar voor een kop koffie. De bestelling wordt keurig opgenomen, de koffie wordt op een schoteltje geplaatst en op die manier op de bar geschoven. Nu ik het zo schrijf begin ik bijna te twijfelen: voelt het anders doordat het op een andere manier wordt gedaan, of voelt het anders omdat ik dit zo lang niet meer had meegemaakt?

Safety Instructions

Het is tijd om de stoel op te zoeken. We gaan in een onwennige stoet naar binnen, stil, fluisterend bijna, alsof we te gast zijn in een tempel in een ander land en de taal en gebruiken niet kennen. Aan de ene kant kijk ik uit naar het juiste tafelnummer, en tegelijkertijd kijk ik naar de grond of ik de juiste looproute volg – en voor me of ik voldoende afstand houd tot mijn voorganger.

Bij de zitplaats staat alles gereed. Iedereen heeft een glaasje met sap en een eigen fles water. De toch vrij grote zaal is gevuld met vijf grote, langwerpige tafels, waar telkens vier stoelen omheen staan. Ik zit aan de linkerzijde van de tafel, met aan de ene kant de grote halflege tafel en aan de andere kant een breed gangpad. Dat is wel even anders dan het schouder aan schouder gevoel van vroeger.

De bijeenkomst begint met een video met safety instructions: het doet denken aan de video die je voorafgaand aan een vlucht in een vliegtuig krijgt te zien. Maar dan met instructies om handen te wassen en in de elleboog te niezen, in plaats van hoe je een reddingsvest omknoopt. Gek genoeg voelt het allemaal al volkomen normaal en bedenk ik me pas nu ik dit opschrijf dat dit vroeger niet zo was.

Het gevoel

Wat beklijft is de sfeer en de blik op de gezichten van de andere bezoekers. Gezonde spanning om wat er gaat gebeuren, om wat we hier meemaken. Enerzijds ingetogen, door de 1,5-meter-afstand die toch nog een beetje onwennig voelt, maar tegelijkertijd opgelaten: eindelijk kunnen we weer! Zo plotseling, zo cold-turkey moesten we afkicken, en nu ineens voelen weer die vertrouwde stoot adrenaline door de aderen stromen. Spreker Richard de Hoop vergelijkt het eigenlijk mooier in zijn inspirerende openingsverhaal. Volgens hem voelde het gemis van evenementen als liefdesverdriet, waarbij je het gevoel hebt dat een belangrijk deel van je is geamputeerd. Richard is zichtbaar blij om weer voor een publiek te spreken – na maanden lang voor een scherm te hebben gestaan in zijn thuisstudio, vertelt hij me na afloop van het event. Zijn verhaal is meeslepend en even vergeet ik waarom ik hier ook weer zit. Tot een signaal vanuit de techniek me terug brengt in de realiteit: ‘tussen de lijnen blijven, Richard, niet teveel heen en weer lopen’. Tja, het is en blijft een 1,5-meter-congres.

Ook vreemd is het om te beseffen dat we hier in dit bescheiden zaaltje, met slechts 20 anderen zitten. Terwijl we horen dat er maar liefst 10.000 mensen meekijken op hun computerscherm. Dat is dus hoe hybride voelt. Dat is best tof!

De hele ervaring wordt nog bevreemdender als het plenaire gedeelte van start gaat: 20 experts uit de branche die praten over zaken die we hier zelf concreet ervaren. Maar dan op grofweg 40 kilometer afstand, in een zaal in Postillion Hotel & Convention Centre Amsterdam. Af en toe wordt geschakeld in beeld, zodat ook de andere locaties in beeld komen: Bunnik, Amersfoort, en een derde groep in Amsterdam. Een 1,5-meter event over 1,5-meter events: hoe ‘meta’ kan het worden.

Tot slot lopen we de zaal uit, stil, in onze hoofden aan het verwerken wat we zojuist hebben meegemaakt. Gelukkig wordt de dag feestelijk afgesloten met een borrel op het terras, ‘gewoon’ met bitterballen – die dan wel weer met een tang op een schoteltje worden gelegd, want fingerfood is niet meer in het nieuwe normaal – en onder het genot van een koel drankje en onder een wolkeloze blauwe lucht voelt het even net zo onbezorgd als vroeger.