Helen Magdalena Klaassen (PineGrove Estates): ‘Confidentialiteit en privacy zijn het uitgangspunt’

Soms word je meteen geprikkeld door een locatie. Vanwege het bijzondere verhaal dat er achter zit, of omdat er een vleug mysterie omheen hangt. Dat laatste was het geval toen wij een uitnodiging kregen om te komen kijken bij PineGrove Estates, een landgoed en vergaderlocatie aan de rand van de Veluwe. PineGrove Estates opent haar poort alleen voor selecte groepen die behoefte hebben aan vertrouwelijkheid en privacy.

Na een schitterend stuk rijden, stoppen we midden in een bos voor een houten poort waarin de naam PineGrove is gegraveerd. De poort zwiept langzaam open en we rijden het landgoed op, waar gastvrouw Helen Magdalena Klaassen ons een parkeerplek wijst vlak voor de witte villa. Helen woont inmiddels al achttien jaar op het landgoed, samen met haar echtgenoot en de labrador Ginger. Dat geeft de locatie een bijzondere sfeer, met zowel een zakelijk als huiselijk karakter.

Wat is het grootste voordeel van PineGrove?

Terwijl Helen de deur voor ons openhoudt en ons de stijlvol ingerichte locatie laat zien, legt zij uit: “De confidentialiteit en privacy is het absolute hoofdpunt wat ik in dit huis kan bieden. Zojuist heb je het zelf ervaren: je rijd het hek door, dat gaat achter je dicht, en jij en ik zijn alleen. En er komt verder niemand het terrein op, tenzij ik het hek open doe. Wanneer je dat hebt ervaren, zeker cliënten die regelmatig gevoelige informatie moeten bespreken, dan ben je verkocht.”

We lopen door het huis, althans het gedeelte van PineGrove dat beschikbaar is voor bijeenkomsten. Direct bij de voordeur liggen de keuken en een knusse woonkamer met een eettafel, fauteuils en salontafels. Een fijne plek om de dag te beginnen met een ontbijt, of om de vergadering te onderbreken met een lunch. Een deur verder ligt ‘Terra Court’, de vergaderruimte. Deze ruimte is zakelijker ingericht, eerst een voorkamer met stoelen, banken en een Nespresso-apparaat. Verderop een lange houten tafel met comfortabele stoelen. Door dakramen komt een fijn daglicht naar binnen. Aan deze ruimte vast ligt het privé kantoor, waar aan een bureau gewerkt kan worden of waar tijdens de meeting assistenten kunnen zitten. En dan is er The Den: een overkapte veranda met een open haard, een lange tafel en een buitenkeuken.

“Ik ben in de Verenigde Staten opgegroeid, en dat zie je hier terug. The Den heeft dat ruige Amerikaanse buitengevoel. Je kunt hier een frisse neus halen als je de hele dag hebt gezeten, of vanuit hier een stukje door het bos lopen. Op een mooie dag kun je hier heerlijk buiten vergaderen. Die combinatie van buiten zijn en vergaderen maakt het zo leuk, vind ik zelf.”

Hoe bent u op het idee gekomen om hier een exclusieve vergaderlocatie van te maken?

“Mijn man is partner bij een groot bedrijf, en hij zit regelmatig in vergaderingen op locaties. Op een avond belde hij me vanuit een vergadering, het was februari,  bijna twee jaar geleden. Hij zei: ‘Ik zit hier op een locatie bij mensen thuis. Helen, stel dat je helemaal niets doet aan de aankleding, dan is het nu al tien keer beter dan hoe ik hier zit’. Ik heb er eerst lang over nagedacht, er echt mijn tijd voor genomen om het idee uit te werken, en uiteindelijk heel intuïtief gereageerd op de mogelijkheden en beperkingen van het huis. Dit heb ik, dit ben ik, dit kan ik bieden. Je zult zien: er zijn veel mogelijkheden, maar er zijn ook beperkingen. Wie begint er een boardroom voor 12 mensen op een locatie, die je maar één keer per dag kan verhuren?”

Wat heeft u toen gedaan? Het huis opnieuw ingericht?

“Mijn man en ik hebben onze manier van leven, onze levensstijl, en die hebben we hier doorgezet naar het zakelijke. Dat was niet zo moeilijk, want zo zijn wij gewoon. We hebben niet echt iets hoeven te veranderen. Natuurlijk heb ik persoonlijke foto’s weggehaald. Ik heb een vergadertafel laten maken, op maat kleden laten maken, die kleuren bij wat ik al had. Maar om heel eerlijk te zijn is er niet veel veranderd. Mensen hebben het vaak over authenticiteit, dat je moet doen wat je bent. Nou dat is dit, dus. Deze plek breng ik commercieel aan de man, maar tegelijkertijd ben ik het zelf. Authentieker wordt het niet.”

Helen gaat ons voor, de veranda af en het buitenterrein op, waar we in de verte labrador Ginger horen blaffen. Zij hoort bij het landgoed, net als het bos, en als je wilt mag je haar meenemen om te wandelen. We lopen langs haar ren, over een smal paadje het bos in. De bladeren  knisperen onder onze voeten. “PineGrove is niet alleen een plaats om te vergaderen, maar het is ook een plaats waar gedachtegoed wordt uitgewerkt”, vertelt Helen. “Waar je op een informele en vriendelijke manier wordt uitgenodigd om te komen praten over wat belangrijk is. Hier wordt de ruimte geboden om je uit de eigen situatie te tillen en in een helikopterview te komen. Dat ervaar ik hier zelf elke dag. Het gevoel dat ik gasten wil geven is dit: als ik zeg de deur is dicht en ik praat niet over wat er gebeurt, dan gebeurt dat ook niet.”

Wie zijn het, die behoefte hebben aan confidentialiteit?

“Ik zou nooit mijn klanten noemen naar de buitenwereld, dat is ook onderdeel van die confidentialiteit. Dat past niet bij de wijze waarop ik mijn bedrijf wil runnen. Maar het gaat om de top van het Nederlandse bedrijfsleven, diplomaten, politici. Die kunnen hier hun privacy hebben. Soms is het gewoon even niet handig als je gezien wordt, bijvoorbeeld bij een overname. Confidentialiteit is overigens iets anders dan clandestiene praktijken. Aangezien dit ook een woonhuis is, is het niet zo dat iedereen hier binnen mag komen. Ik sta aan de poort om te selecteren.”

Was er behoefte aan zo’n plek?

“Ja, ik merk dat daar behoefte naar is. Die is er altijd al geweest, daar ben ik van overtuigd, maar omdat je het nooit krijgt, zijn we niet meer in het stadium dat we ernaar vragen. Ik hoor het iedere keer als ik aan iemand uitleg wat Pinegrove is. ‘Ja, dat was er niet’. Maar hey, het is er nu wel, en hier ben ik!”

Helen lacht, en we lopen verder. Door het bladerdek zien we het witte puntdak van het huis, even verderop weerspiegelt de zon in een vijver. Een ‘best kept secret’, noemt Helen het huis.

“Mijn man had het over People Planet Profit. Daar maak ik van: People, Planet, Pinegrove. Wij zijn hier volgens mij heel dicht bij de kern van waar het echt om gaat. De normen en waarden die we in de loop der jaren lijken te zijn kwijtgeraakt. Het is de waardigheid waarmee je mensen welkom heet, de veiligheid die je ze biedt, de kans om vrijuit te spreken… Er is hier geen gekonkel. Dat is een stukje duurzaamheid, van mens tot mens. De natuur liegt niet, en daar sluit ik me graag bij aan. Die bomen staan hier niet te liegen. Die staan hier lekker te zijn, net als ik. En omdat ik een mens ben, kan ik ook nog eens zorgen voor een fijne kop koffie, ik kan de voordeur open houden, zorgen dat het schoon is en dat de hond niet tegen je opspringt. Maar ik ben ook onderdeel van die bomen, dat kan ik met mijn hand op het hart zeggen.”